Bir sadaka bin belayı def eder(Yaşanmış öykü ile)

   Bundan yıllar evvel, küçük kız kardeşim 1.5 yaşındaydı ve yürümeye yeni başlamıştı.İlk kez, balkonu olan yeni bir eve taşınmıştık. Babam balkonun keyfini çokarmak için oraya bir masa(balkon korkuluğuna sıfır) ve bir sandalye koymuştu. Kardeşim henüz sandalyeye çıkmayı beceremediğinden olsa gerek, tehlikeli olabileceğini düşünmemişti. Ben de 13 yaşındaydım. Bir gün evde birden Reyhan nerde diye telaşla aramaya başladık. Dağıldık odalarda ordan oraya çocuk arıyoruz. Ben birden balkona gelmemle kalakaldım. Reyhan masanın üstünde ve ayaktaydı. Bizi de görünce, gülmeye oyun yapmaya zıplamaya başladı. Üzerine koşsam, kaçacak ve gözümün önünde aşağı uçacaktı. şaşkınlık ve korkuyu kenara atıp, sakin bir sesle'' gel güzelim gel'' dedim. O an ömründen ömr gidiyordu. Ve kollarını açıp , kucağıma geldi. Ona öyle sıkı sarıldım ki, tir tir titriyordum. Büyük bir belayı atlatmıştık.Meğer sonradan anlıyorum ki o pamuk ipliğine bağlı zamanlamayı bize Allahu Teala yaptırmış. Kardeşimi belki salise ile kurtardık. Bir kaç saniye sonra gitsek korkunç şeyler olacakmış. Diğer kardeşlerim ve annemle birlikte bir müddet olayın şokunda kaldık. Akşam babama olanları anlattığımızda, babam ağlamaya başladı ve hemen balkondan masa ve sandalyeyi kaldırdı. Kendini suçladı.
    Annemizin en belirgin bir özelliği vardı.merhametliydi. Durumumuz çok iyi olmamasına rağmen, annem kapıya geleni asla boş çevirmezdi. Para yoksa, ekmek, pirinç, çay, şeker veya giysi mutlaka bir şey verirdi.Hatta bir akşam bir dede kapı kapı dolaşıp kalacak yer arıyordu. Herkesin karşı çıkmasına rağmen, annem dedeyi eve kabul etti. O gece hepimiz tedirgin yattık tabi. odalarımızı kilitledik. Ama sabahleyin, dede usulca annemlerin kapıyı tıklatıp '' Ben gidiyorum, hakkınızı helal edin'' demişti. Sonradan bu sadakaların bizleri koruduğunu anladım, öğrendim..
   Yeni yaşadığımız bir olayda şöyle gelişti; Gene aynı kardeşim(artık evlendi ve çocuğu var). Gündüz oğluyla beraber markete gitmişler. Marketlerde sadaka kutuları vardır ya.. Şimdiye kadar , onlara hiç güvenmediğini, oraya hiç para atmadığını söyledi. Ama o gün, kutuya gözü dikilmiş, üstündeki yazıyı bir kaç kere okumuş '' Bir sadaka, bin belayı def eder''.. Ne güzelmiş diye düşünmüş ve kutuya bir şeyler atmış.. Akşam olduğunda ailece dışarı çıkacaklarmış, eşi ve oğlu önden arabaya inmişler. Kardeşim sonradan inmiş.. apartmanın önüne geldiği anda önünden hızla bir kedi atlamış.. Birden afallamış ama peşindende 3 tane azgın köpek gelmiş. Neye uğradığını şaşırıp, korkmuş, Etraf karanlık ve kimse yok. eşi otoparkta olanlardan haberi yok. Köpek hırlayıp, saldırmaya hazırken, sitenin otoparkına bir araba girmiş.. ışıkları yanıyor .. Köpekler o anda kaçmışlar..Kardeşimizin kurtulması için, oraya en zor anında arabayı yollayıp, köpekleri kaçıran Rabbimize milyonlarca kere Hamd Olsun. Onu bize tekrar bağışladı..Allah kimseyi sevdikleriyle sınamasın..Bu olay bize sadakayı çok sık vermemiz gerektiğini tekrar hatırlattı. Hayatın her anı risk dolu. Bir saat sonra, bir gün sonra neler olabileceğini bilemeyiz.. Her an hayatımız değişebilir.. Olumlu ya da olumsuz.. Dualarımız.. sadakalarımız.. davranışlarımız.. tek limanımız.. Bu gibi olaylar bizim bu dünyada asla yalnız olmadığımızın, takip edildiğimizin kanıtı.. Allah görünür , görünmez kazalardan, belalardan herkesi korusun..